Teplak

Hjoed alhiel ferrast.
In ansichtkaart mei de post.
Mei de regiopost ek noch wol.
In kaart fan myn heit.
Alhiel út Indie.
1947 sa te sjen.
Ik tink fan in nij rekord.
Ja fan kaarten dy't it langst ûnderweis binne.
Ik wit no wat dy kaarteûntfangers fiele.
Geweldich om in kaart te krijen fan je heit dy't yn 1998 ferstoarn is.
Dy 't nea wat loslitten hat oer syn tiid yn Indié.
En dy heit stjoerde yn 1947 in kaart út Indie, dy't no oankomt.
Rjochte oan Aant yn Wommels.
Ik wie der doe noch net iens, mar wat makket it út.
Alles is mooglik bij kaarten út it ferline.
Der stiet ek noch tekst op.


"Beste soan,
Hoe giet it yn Spannum? Wurdt der noch wat keatst of allinne mar kuorkeballe of knikkere? Wij keatse hjir net folle. Want "wa hjir de bal ferwachtet kin in kûgel werom krije."
Ik bin hjir frijwillich hinne gien en wol graach werom. It hat totaal gjin doel. Wij moatte ús net bemuoie mei ynterne saken yn it bûtenlân. Ynmenging hat gjin sin. Striid om neat. At wij hjir wei binne mei flink wat minder soldaten dan is der neat feroare. Hoop dat wij se dat yn Nederlân aansens dúdlik meitsje kinne, sadat it regear him ôfsidich hâlde sil fan konklikten yn de wrâld, wêr't it ek is: Libanon, Irak, Bosnie of Afganistan. Ik neam samar wat lannen.
Ik hoop dat wij hjir foar de simmer weibinne. It is hjir smoarhyt. En at it mij slagget, dan nim ik dat aapke mei, dan haw ik der twa thús.
Groetnis
dyn heit Jan"