dinsdag 27 juli 2010

Peace yn Riis

Snein yn Riis west. Wat in moaie middei en in moaie jûn. In festifal wat ús werom bringe moast nei it festifal fan 40 jier lyn. Dat is net slagge. It wie net ien ferskil mar allegear ferskillen. It publyk fan doe bestie neffens de tsjinstanners fan doe alinne út langhierrige, hasjrokende jongeren. Sij sochten harren heil yn de tintsjes, ûnder plastik en rookten wiedewiedewiet, wylst de rein mei bakken út de loft foel. Muzyk fan Focus, CCC en Brainbox. Der wiene sa'n 700 man en in peleton Me-ers stie klear.
Dan wie it no wol oars. No wie it hiel jong en hiel âld dat plak socht op de prachtige lokaasje. Mar leafst 1200 man. It waar wie prachtich en it rûkte wat nei wiet mar dat kaam mooglik út in kanon efter op it podium.
Der stapten minsken rûn dy't dúdlik hingjen bleaun wiene yn dy flower-power perioade. Mei tafelkleden as jassen, mei fleurige kleruige broeken en mei blokmkes yn it hier. En burden : ik ha noch nea safolle moaie lange burden bijelkoar sjoen. Der stie gjin peleton Me-ers klear. It wiene no ferkearsbegelieders dy't paad wiisden en ús frenlik wolkom hjitten. De sfear wie geweldich en mei it muzyk wie ek neat mis. Grytsjes Melchers mei band sette mei harren optreden as Janis Joplin om healwei trijen de toan. Wat in power, wat in flouwer! De seabere Stones en de sebeare Who knalden der hiel wat bekinde nûmers tsjinoan en de Veendamse Neil Young die hast neat ûnder foar de echte.
It optrden fan CCCInc. foldie wat mij oangiet net oan de ferwachtings: it wie te flak, te min hichtepunten en te min kontakt mei it publyk.
Machtich om de lêste klanken te hearen yn de tinte op de kamping neist it terrein. It wie doe hast 12 oere.
It hichtepunt? Grytsje Joplin mei Me and BobbyMcGee

maandag 26 juli 2010

Kussiebannen

14 dagen fuort west. Op fakansje. Dat betsjut foar ús as lisfytsende tintsjekampearders net folle nijs opdwaan. Yn feite neat. Pas de lêste twa dagen yn Nederlân dringt him wer nijs op. Hoewol nijs. Thús pak ik al dy Ljouwerter Kranten. Sykje se op folchoarder en begjin te lêzen. Sa't ik in krante oars ek lês. Minder as in kertier per krante. Dus nei in goeie twa oeren bin ik op de hichte fan alles. Mar wie der ek nijs? Dochs net dat Contador de tour wint? Of dat Cambuur en it Fean harren oefenpotsjes tsjin amateurs winne? Of dat er noch gjin kabinet is? Of dat er wer flink wat natoer lijen west hat? Dat der hast gjin transfers yn it fuotbal binne? Dat wij der yn Fryslân alle wiken wer yn slagje ús op de kaart te setten mei in oanwizing dat "het hier zo fantastisch moai is"? Dat der noch altiten striden wurdt oer de namme fan grut Snits? Dat it bij de 4 daagse fan Nijmegen wer te waarm wie? Dat Keek van Tuinen him sels noch altiten leuk fynt op kaatsen.nl? Nee, der wie mar ien berjocht wêr't ik fan yn de war rekke. Wêr't ik poer om waard.
"Het oppompen van de banden van de rollator wordt door sommige zorginstellingen in rekening gebracht". Twa kear de bril skjinmakke, mar it stie der echt.
Ik wol letter in rollator of karke mei kussiebannen.

zaterdag 17 juli 2010

40 jier lyn

Yn 1969 wie Woodstock. Yn juny 1970 wie Holland pop yn it Kralingse bos bij Rotterdam en yn july 1970 wie Peace yn Riis. In opmerklik initiatyf en der waard seker erchtinkend tsjinoansjoen troch de pommeranten yn Gaasterlân, want wat soe dat no wol net wurde mei al dy hasj rokende jongelju mei harren lange hierren. It prachtige filmke fan 1970 sprekt foar him.

It festifal wie muzikaal sjoen in sukses, it waar hie wol wat better kind.
Sjoch dit artikel fan de Ljouwerter krante fan doe.

40 jier lyn spile CCC Incorperated yn Riis. Sij fertsjintwurdigen yn dy tiid de muzyk fan de hippies. En it aardige is dy groep bestiet noch altiten. Trede wat minder op. Twa jier haw ik se noch sjoen yn Ljouwert en de blues folk eftige muzyk swingt noch altiten.



En CCC Inc. komt op 25 july nei it Retro festifal yn Riis. De organisaasje soe graach sjen dat hippies fan doe no wer kamen om te hearen nei muzyk fan doe en te sjen nei dingen fan doe.

Spitich dat ik earne tusken Basel en Wommels fyts en dus net kom.
Mar wa't thús is mei dit net misse. Of je moatte in oergriislike hekel hawwe oan de hippies fan doe.

Op dizze side stiet de prachtige fideo fan doe, mei op de ein de jankende gitaar fan Jan Akkerman fan Brainbox.
De "moaiste" opmerking stiet op goed 5 minuten. "Wat fine jo fan de muzyk? freget de ferslachjouwer oan ien fan de pommeranten. "Te aanhoudend eentonig"

Ek opmerkelik is ek it antwurd op de fraach at it festifal miskien mear dagen duorje kin. Unmooglik sa wurdt sein, want yn dizze swiere kristlike hoeke sil dat nea wat wurde. No 40 jier letter is it gewoan op sneintemiddei.

maandag 12 juli 2010

Nei dokter

Haw fannemoarn in ôfspraak makke en bij de dokter west. Ik hoopte dat hij mij trochstjoere soe. Nei in psycholoog, miskien wol nei in psychiater. Myn klachten: is bin net teloarsteld, ik bin net lilk (op de tsjinstanner, op de skeids, op de Dútsers, op de buorlju, op de spilers of op de koach), ik bin net agressyf wurden, ik haw goed sliept en myn sin is prima. Myn probleem is dat ik gjin leegte fiel en gjin gemis.
It ferlies fan Oranje is foar mij in feit, wat ik ûndergean. Net oars as in berjocht dat bijgelyks de hokkyfroulju krekt wer net de Sjampions Trofee wûn hawwe, of dat Robert Gesink nei ien goeie dei en trije minne dagen teloarstellend op it 46ste plak einigt of dat de tennissers degradeare út de B-poule fan de Davis kup of dat Erik en Jacob Klaas dit jier wer net trochbrekke as haadklasser.
Ik sil tsjin de dokter sizze dat ik mij bij dizze WK iets mear dan 5 minuten echt fermakke ha en dat ik fan Dútslân begong te hâlden en ik net yn it Oranje sliept en rûn ha.

En dokter fielt myn pols, nimt myn hertslach op, mjit myn cholestorol gehalte en test myn eagen en earen. En hij stjoert mij net troch nei in psychodit of in psychodat, nee hij stjoert mij op fakansje. Gean do mar te fytsen. Nei Dútslân, dan sakket dyn leafde foar de Dútsers yn alle gefallen ôf. Want dat is dyn echte probleem.
En sa lit ik mij moarn nei Basel bringe en fyts ik lâns de Rijn werom nei hûs. Sa'n 1200 kilometer om nei te tinken oer dit "drama" wat bij mij mar gjin drama wurde wol. En miskien komt dan nei de fakânsje emoasje los.
Ik tink it net.

zondag 11 juli 2010

Hoe komt it mei Sinterklaas

Dat Nederlân yn 1974 ferlear fan Dútslân yn de finale fan it WK, komt hjoed de dei wer faak yn it nijs. Der wurdt ús oanpraat dat wij mei in trauma omrinne. Dat de tiid doe efkes stil stie, dat wij moannenlang of jierrenlang yn in depresje sitten ha, dat wij oanstriid hiene om Dútslân binnen te fallen, dat wij jierren gjin bratwurst ieten, dat wij fia Frankryk, Italie, Eastenryk en Tsjechie nei Poalen riden en dat wij de Dútsers mear haten troch it fuotbal dan troch de oarloch.
Hoe't it komt mei Sinterklaas nei in mooglik ferlies tsjin Spanje is dan ek gjin fraach mear. Sinterklaas is nei ferlies tsjin Spanje net mear wolkom yn Nederlân.
Levert it dochs noch wat posityfs op.
En fakansje yn Spanje dat kin fansels net mear. Nei dit aardige liet harkje wol.




Oh ja, ik wie yn 1974 yn it Posthûs op Flylân doe't de finale spile waard. Bin dêrnei net yn triennen útbarsten, haw mij ek net besatte en haw ek neat fernield. Nee, de oare deis gewoan wer Dútsers yn de winkel holpen. Gutemorgen...... danke....bitte......schones wetter, ja.ja.ja

vrijdag 9 juli 2010

Simson

De bibel hat mij net folle helden oplevere. Mar Simson is mij wol altyd bij bleaun. Syn ferhaal stiet yn Richteren, foar wa't it opsykje wol. Simson wie de man dy't elkenien foarhold dat syn krêft yn syn hier sit. Dat wie foaral syn fysike krêft. Hij wie troch syn wylde hier in opfallende ferskining en reage filistinen om as bowlingballen. Ik kin mij der wol wat bij foarstelle. Krêft putte út burdhier. Mar dan gjin fysike krêft.
Simson fan de bibel wie ik hast al wer fergetten hoewol't ik nea sûnder in doaske mei syn namme der op paad gean. Want wat er ek oan nije artilkels bijkommen is, ien ding is bleaun. Simson. It bakje mei trije bannelichters, wat lym, en wat plakspul. Dy bannelichters geane mei gemak 100 jier mei. Dat tupke lym net. Ien kear brûke en at je der wer oan ta binne is it meast ferdamd.
Bânplakke, elkenien sil it in kear dien hawwe en fêst mei dat reade doaske yn de buert.

Mear as 100 jier bestiet de fabryk wêr't it makke wurdt. In nijsgjirrich filmke.

maandag 5 juli 2010

Aaipop CD

Alle besikers en alle artysten fan Aaipop 2010 wiene útnoege om in CD presintaasje bij te wenjen. De besikers troch struibriefkes en de artisten mei echte briefkes. Op in sneintemiddei op it plak wêr't it allegear begong is. De Herberch yn Nijlân. Mar goed dat elkenien der net wie. It doarp is foar de helt opbrutsen en in feessie mei safolle minsken op dit terras hie net leuk west.
No wie it wol leuk. Mei wat optredende artysten, mei wat bestjoersleden en harren froulju, wat útnoege artysten dy't graach ree wiene om harren CD's op te heljen, wat foarbijgongers, wat echt publyk en mem de Groot fan Ljouwert.
En net te ferjitten Reitsma, de boargemaster fan de gemeente Wymbritseradiel. Hij mocht út hannen fan foarsitter Teade de Groot it earste eksimplaar fan de libbende CD fan alle artysten fan 2010, ûntfange. En de boargemaster dy glom yn de sinne en fan grutskens.

Hij wie dan dochs mar boargemaster fan de gemeente wêr't dit mooglik wie. En hij soe der foar soargje dat it Aaipop-dossier yn goeie hannen komt yn de nije gemeente.
De twadde CD gie de loft yn mei in 40 tal ballonnen. Dy wie dus bedoeld foar de net-kommers. De finer fan dy CD, d't rjochting de Kliuw gie, is takem jier de gast fan Aaipop.
Optredens wiene der fan OmkeDurkendy, fan Piter Wilkens en fan in twatal mei in heechstwierskynlike Russyske namme. Ljoubjr, ik kin it net ûnthâlde, ik kin it net skriuwe en ik wit net wat it is.
Mar mei de myzuk wie neat mis.
Foar tolve en in heale euro in CD en in Aaipopsjurt, it is gjin jild. En de tagong wie ek noch fergees. Aaipopbesikers jim hawwe it raar fersitten.



zondag 4 juli 2010

Gjin kommentaar

Ik haw mear mei wurden dan mei foto's. Mar soms binne foto's sa yndrukwekkend dat je gjin wurden nedich ha. Dat wurden oerstallich binne. Dat der gjin wurden foar binne.
Sjoch nei dizze fotosearje mei de titel Postcards from hell