Spoar

Ik fytste sneon bij Spyktille en ynienen tocht ik oan Ronald Koeman. Wêrom wit ik net, want der wie gjin ko te bekennen en ek gjin trein.
Want Ronald Koeman mei dan wol fuotbaltrainer wêze ik tink altyd oan him at ik in trein hear of sjoch.
De trein nei Valencia. In sneltrein. Dy hie konfortabele koupés en dy stoppe nearne. Dy trein dy koe hij net ride litte.
It duorre net hiel lang dêr yn Valencia. Hij wie noch net iens goed op stoom of se setten him al wer op de trein. De boemeltrein nei Nederlân.
Gelokkich foar him pakte Louis van Gaal it fleantúch nei Munchen en sa stapte Ronald op de trein nei Den Helder en stapte der yn Alkmaar út.
Nei in moanne as wat die bliken dat hij ek hjir ûntspoarde.
En no sit hij mooglik thús op in dea spoar.
It wurd tiid dat Ronald in goeie trochtochte kar makket. Peking, dat liket mij wol foar him. Earst in orientearend petear. Mei de trein der hinne. Earst nei Moskow en dan 7600 kilometer yn 7 dagen mei de Peking Express. Kin hij lekker lang neitinke oer de goeie fragen.
En werom wer mei de trein. Kin hij lekker lang neitinke at dit it echt is.
En miskien moat hij der noch wol in kear hinne. Om de lêste puntsjes op de i te setten (lês: om noch wat mear jild en oare ekstra der út te slepen).
In moaie lange proseduere.
Miskien makket hij dan wol in kear in goeie kar. En wij hawwe efkes gjin lêst fan dat wolfernoege gesicht.