Sa no en dan moat ik de linen kalkje bij SDS. Dat dogge je mei in karke en at it fjild wat hobbelich is of je ha de kop der efkes net goed bij dan hawwe je samar in bochtje yn de line. Dat levert soms kommentaar op fan foaral net kalkers. Sij witte net heal hoe dreech dit putsje is. Mar altiten at ik mei Willem oan it kalkjen bin dat sizze wij tsjinelkoar: der binne mar twa stikjes linen dy't der echt ta dogge; twa kear 7 meter 32. Dy stikjes dy moatte goed dúdlik en rjocht wêze.
Al dy oare linen hawwe seker in funksje mar kinne net tippe oan dy twa lytse stikjes.

De wichtichste bijsaak yn it libben is it fuotbal. Fuotbal is oarloach. Voetbal is God. It fuotbal is yn de macht fan de kommersje. Fifa en Uefa binne machtiger as de president fan Europa. Hûnderten kamera's yn it stadion, dy't alle bewegingen fan alle fuotballers mear as 90 minuten yn de gaten hâlde. It wurdt gewoan en fertraachd ôfspile. Hûnderten filmkamera's en fotografen dy't alles en elkenien fêstlizze.
Kamera's dy't op de sentimeter registreare kinne wêr't in bal is. Hoe't de bal falt en ...at in bal oer de line west hat.
Oer dy 7 meter 32 oan beide kanten dêr mei nea de diskusje oer gean. Je moatte alle helpmiddelen brûke om de goeie beslissing te nimmen. Want de trije man yn it swart, giel, read of blau kinne it net altiten sjen.

Pake Blatter, yn Nij Stapert is noch plak. En oars meitsje wij plak. Fan herte wolkom en at Hendrik E it goed fynt dan soe ik jo gelyk oanstelle as statutair eare foarsitter fan it WK 2011. Ride wij jo jûns yn je karke nei bûten en dan sil je it beleve mei doeltsjes sûnder linen en emoasjes om fan te wettertoskjen.

Lekke bân

Razend wie myn heit eartiids at ik nei in lekke bân trochfytst wie. Net in meter mochten je trochgean, want binnen- en bûtenbân gyngen der gelyk hielendal oan.
Wêr't ik ek wie, ik moast rinne.
It wie hjoed moai waar en in fytsritsje fia Arum, Kimswert nei Harns en fia Frjentsjer werom like mij net ferkeard. Wat spul mei, want soms betink ik mij en gean der folle fierder op út.
Bij Kimswert twifele ik noch efkes om nei Koarnwertersân te gean. It waard dus Harns. Ik groete de Stiennen man, ik seach efkes bij de boaten en ik gie op nei Mullem.
Krekt oer de brêge bij de slús knalde it efkes flink skeef ûnder mij en ik wist it gelyk: in klapbân.
Ik toffelje de stêd troch op syk nei in fytsemakker mar konstatear dat ik myn beurs net bij mij ha. "Sjit, en de tillefoan is ek leech sjoch ik". Wat no. Net folle kunde yn de stêd útsein de Stienen man en Pyt Paulusma. Mar dy kinne mij wer net.
Ik jouw mij earst del en lês in flink ein út in boek wat ik ek mei ha.
Lang om let beslút ik dan dochs mar nei hús te fytsen. Ik bin no sels baas.
Ik haw gjin erfaring om mei in lekke bân te fytsen. Ik realisear mij ek dat der nei in oantal kilometers neat oer is fan de bân (sa hat myn heit altiten sein) mar it is myn ienige kar.
Der sille wol hiel wat lju tocht ha, dêr ha je wol in hiele typyske man: grut burd, lisfyts, mp 3, sinnebril en pet op en gjin lucht yn de efterbân.
Mei in gonkje fan 16 kilometer per oere tuf ik fia Achlum, de slachtedyk en Kûbaard nei hûs.
Ik gean yn ien kear troch. Doar net nei de bân te sjen en ferwachtsje elk momint dat it rubber mij om de earen flocht.
Sûnder ûnderbrekking kom ik thús. Ik sjoch nei de bân. Neat te sjen. Sa plat as in dûbeltsje mar gjin skramke te sjen.
Nei it ferwikseljen fan de binnenbân, meitsje ik in ritsje.
Neat oan de hân.
Moraal: Plak nea wer in bân ûnderweis, mar fyts gewoan troch. De goeie bân kin it hawwe. Schwalbe Maraton.

"Mannen met een groot hart" , in literaire triller fan Inger Frimansson hold mij de lêste dagen dwaande. Sa'n boeiend ferhaal oer it fak brânwachtman. In ferhaal oer de dea,oer de eangst en ek oer sukseskes. En foaral it ferhaal fan in ôfwezen brânwachtman. In jongesdream dy't net útkomt. Sneintemoarn út.

En sa lês ik mei muzyk op de eftergrûn. Muzyk fan de kompjoeter. Mei Spotify. In prachtige applikaasje. Safolle ferskaat oan muzyk fia ynternet.
En op sneintemoarn is der neat mei Iris Dement. En seker net mei John Prine.

It is feest yn Wommels

Feest yn Wommels. Fanôf tongersdeitemiddei kin ik werom yn de tiid mei Folklore Fryslân, kin ik mei myn fersierde lisfyts efter in korps oan, kin ik de sinnewaarmte opsykje bij Dy Twa, mei ik mij de bealch stiif keatse, mei ik lunche, sigaarsmoke, ierpelskile, bingo spylje, mei dwaan oan WK fuotbal, in slettereace ôflizze en myn sjongtalint sjen litte. En at dat net genôch is kin ik mei ek noch yn it Oranje tjirje op it matinee. En oan de ein fan dit alles mei ik ek noch toulûke at de bealch al net stikken is fan it keatsen en it sletteracen, de earm net út it potsje is fan it ierpelskilen en de longen net ticht slipt binne fan it sigaarsmoken.

Ik kin it allegear ek net dwaan. It hoecht net.
Ik kin ek gewoan allegear waardeloaze fuotbalwedstriden sjen, in boek lêze, boadskipje en Kûbaard 6 kear omfytse op ien dei.

In tsjettel giet 17 jier mei

In tsjettel kin hiel lang mei. Krijt nei ferrin fan tiid allinne wat lêst fan tsjettelstien mar fierders net. De bûtenkant kin hiel lang moai bliuwe at je it ding mar wat ûnderhâlde. Sa no en dan in skjinne doek der oerhinne en it spegelt wer.
Allinne de fluit dy moatte je bij in tsjettel noch wolris ferfange. Helaas is der noch gjin wittenskiplik ûndersyk dien, hoe lang in tsjettel no gemiddeld meigiet.
Ik tink dat 17 jier aardich yn de buert komt. It bewiis? Tsjettel hâldt der nei 17 jier mei op. In band dy’t him sels goed ûnderhold en sa goed troch de tiid hinne kommen is.
Ien kear moast der in “nije fluit” komme (André Posthuma ferliet de band en Arnold Strikwerda kaam der bij). 17 jier jier lang spatten se der foar at it koe. Op Aaipop, op Uteinrock, op Swimbadpop, op Litpop en op allegear oare Poppen.
Se beukten, se klommen, se bonkten, se sprongen, se gitaarden, se drumden, se basten, se songen, se raasden, se balten, se smieten en se batsten. En dat allegear yn in melody. En yn ús eigen Fryske taal. Tsjettel dat wie altyd in boeiend spektakel en dat sille wij no misse moatte. Want letterlik en figuerlik lutsen se sneontejûn yn Kûbaard de stekker der út.
Nei in optreden op Pimpop wêr’t Tiede van der Velde akrobatyske toeren úthelle en syn mikrofoan flink op de bealch joech en wêr’t it maksimale lûd helle waard, wie it om 23.40 oere dien.
En mei “Hij wol net mear, hij wol net mear”, it liet spesjaal spile foar Pieter van der Velde dy’t syn gitaar foarloapich net mear janke lit, stoar de muzyk fuort en lieten de bandleden in leech podium efter.
It “wij wolle mear” bleau foar ien kear ûnbeantwurde.
Doe’t ik 38 wie fûn ik harren muzyk al orisjineel en stevich en 17 jier letter is dat net oars. Moai dat de Cd's der noch binne.
Tsjettel (de namme is in frije Fryske oersetting fan Seattle)is net mear. Mar gelokkich binne de bandleden der noch wol. Wij wachtsje rêstich ôf at dizze Tsjettel ek in oare bestimming krijt.

Oranje

Op myn frije freed is myn earste loopke moarns meast nei de bakker. In dei begjint goed mei farske bôle bij de waarme bakker wei. Der is rom ferskaat en as leafhawwer fan bôleguod is it alle kearen wer dreech om wat oars, wat bijsûnders mei te nimmen.
Sa ek hjoed. Myn each foel op in moaie rûne bôle. In kaartsje derbij dat it wat bijsûnders is en dat wurket blykber bij mij. Mei wat oar lyts spul kom ik thús. Lis it spul op tafel en krij de skrik te pakken. Bin ik der dochs wer ynrûn. Hie ik mij sa foarnommen om net mei te gean yn de oranjegekte, om op gjin inkele wize te toanen dat ik mar iets ha mei oranje, kom ik thús mei in gewoane Vikorn bôle mei oranje pitsjes der opspuite. Hoe koe ik sa sliepperich wêze fannemoarn.
Ik sil de kommende dagen der kop der better bij ha moatte. Gjin woartels en gjin sinasappels, mar foaral gjin beessies, slingers, sjalen, petten, toeters en sjurtsjes meinimme.
De bôle wie lekker en ik sjoch dat mei in unike koade der ek noch wat te winnen is. "In klinik foar it hiele team mei âld ynternasjonals". Dat liket mij wol ta foar ús as feteranen fan SDS. Dogge wij gewoan ús swart-wite tenue oan.
Oh, ja. At jim dizze dagen immen rinne sjogge yn in Skots sjurt dan bin ik it. "Dy dogge net mei", sille jim sizze. Dat klopt. Mar ik doch ek net mei oan dy oranje gekte.

Stimme

Hjoed is it 9 juny. Wij meie stimme. De ôfrûne moannen en seker de ôfrûne wiken waarden wij op de tv deasmiten mei potsjes bekfjochtsjen. Beskamsume fertoaningen fan minsken dy't ús foarhâlde wolle dat wij mear noarmen en wearden neistribje moatte. Ien fan myn noarm is it útsprekke litte fan oare minsken. En dat is dy hapsnurkers net slagge. En dochs haw ik mar stimd. Want it reinde net, it wie net te waarm, ik moast dochs efkes it doarp yn en de âld papierbak wie krekt lege en dy woe ik leech hâlde.
In hiel grut stik papier. Mei wit ik wol net hoefolle nammen. Kinne wij tenei net op in partij stimme. Dan sykje dy it letter mar út wa't yn de keamer komt of minister wurdt. Om in tsjinlûd te jaan haw ik op partij 14 stimd "Mens en Spirit". Wa't de listlûker is. Gjin idee.
Ik tink dat ik jûn lekker lêzen gean. En moarn sjoch ik wol at "myn" partij ek in sit helle hat. At dat sa is, dan bin ik tefreden. Hat it dochs noch sin hân.

Keatse en fuotbal

Op it binnepaad yn de buert fan Tritsum moast ik fannemoarn in oanfal fan tal fan fûgels trochstean. Op harren eigen wize wiene se dwaande harren nêst te beskwermjen. Se hiene de muoite besparje kinnen want ik hie gjin kea yn it sin. Nee, myn tinzen wiene mear dwaande mei sneon. Nei it keatsen en it fuotbaljen west.
Mocht der noch twifel wêze wat ik leuk fyn dan is de twifel no fuort. Haadklassekeatse froulju en manlju; heger nivo kinne je net krije op ien middei. En dat waard foar myn gefoel in lange middei. In sfearloas barren. Wat famylje, in ferdwaalde taskôger en de ferplichte sit fan de karmasters. It oansjen fan it fjild die it ek net goed. At se yn Bahrein keatsfjilden oanlizzen dan sil dat der sa útsjen. En ien ferkearde beweging fan in keatser levert gelyk in blaue kaart op.
Wat wie ik bliid dat it healwei fiven wie. Op nei it fuotbal. De heale bekerfinale fan Sneek WZ en HSC 21. Grien gers al is dat keunst. Mar wat in striid en wat in emoasje. En wat in finale. Lêste minút it winnende doelpunt. Ik wist it wol mar it is no nochris befestige. Ik bin hielendal útkeatst. Ik gean der allinne noch út ferfeling hinne. En om myn sosjale kontakten wat te ûnderhâlden.
En sa fyts ik rjochting Tsjom en harkje nei Runrig: Hearts of Olden Glory.

Fytswaar

Wat in prachtich fytswaar. Troch 19 doarpen en ien stêd. Easterein, Reahûs, Snits, Toppenhuzen, Twellegea, Diken, Teroele, Jiskenhuzen, Sint Nyk, Skarsterbrêge, de Jouwer, de Broek, Goingearyp, Terherne, Jirnsum, Raard, Easterwierrum, Wiuwert, Britswert, Itens, Easterein en Wommels.

Fotot is makke op it binnepaad tusken Easterwierrum en Wiuwert. It wie sykjen dêr!!

Skulptueren

In skultuer is in romtelik byldhouwwurk, wat makke is troch materiaal fuort te heljen. Sa sjogge je winters iisskultueren en simmers sânskultueren. Prachtige bouwwurken wurde der betiden makke. Yn Rotterdam is op dit stuit in hiele bijsûndere útstallingen fan skulptueren dy't mei it minslik lichem te meitsjen hawwe. Sjocht hjir

Yn 2009 wiene der prachtige sânskulptueren op Tessel.