Jan bij de himelpoarte.
"Hé Petrus, waar kan ik dy Mink Zijlstra fine,
Of sit dy hier niet of is út te fytsen"
Tsja, sa giet it yn it libben,
Jan is stoarn.
Ik lês ik yn de krante.
Jan wie in kollega op de Súdwester.
In bijsûndere kollega.
Je moasten him wat oanfiele
en net it measte fan him ferwachtsje.
Dat koe Mink as de beste.
Mink wie de baas op de Súdwester
en hij wist dat Jan net sa goed oer in baas koe.
Dat Jan it lestich hie mei gesach.
Dat Jan syn eigen rigels en gewoanten hie
dy't boppe alle oare rigels stiene.
Hij rûn yn syn griene legerpak bij skoalle om
en hie in oantal taken.
Dy taken die hij, mear net.
Hij die syn taken net at er brân wie yn Snits.
At de pieper gong, dêr't hij altyd mei omrûn
dan liet Jan syn wurk gewurde
en fytste hij yn sân hasten nei de brân.
Grutte kâns dat je him dy dei net wer seagen.
Mink liet it gewurde want dat kaam Jan tegoede.
Boppedat wie Jan in boppetallige wurknimmer
dy't mei in protte subsydzje dêr oan de slach wie.
It wie in beste Jan,
ik dronk moarns altyd earst in bakje mei him
en harke nei syn ferhalen.
Ferhalen oer brân, oer Peter R de Vries en oer snelle speedboaten.
Jan syn praten wie better as syn lústerjen,
Mink mei pensjoen en Jan miste syn boei.
It gesach wûn en Jan moast fuort.
In inkele kear trof ik him yn Snits.
Dan harke ik nei syn ferhaal oer de boat,
hoe snel at dy wol net koe,
oer de nije reesfyts, hoe djoer at dy wie
en oer minsken dy't hij net lije mocht.
Rêst sêft Jan,
ik bin bliid dat ik dij kinnen haw.
