zondag 30 mei 2010

Op de kamping

Dit wykein stie yn it teken fan de famylje. It wie de kâlde kant fan de Holtroppen wer slagge in kamping te finen wêr't gjin karafans mei gerananiums foar de rúten en túnkabouters bij de yngong stiene. Alle 15 plakken wiene foar ús. En dy hiene wij ek nedich mei 20 tinten, twa sleurhutten en sa'n 40 minsken. En ús multifuksjoniele mar leadswiere legertinte en de tapynstallaazje wie der fansels ek.
Bingo wie ferbean en oars mocht alles. Je mochten neat dwaan, omhingje, bierdrinke, op koekjes trakteare, buienradar op de foet folge, foto's meitsje, blêre as lampkes, serieus prate, de hûn útlitte, in poepke litte, in nij fet oanslúte, gitaar spylje, brún wurde yn de sinne, wiet wurde yn de rein, snurkje as boargen, fit wurde op it folleybalfjild, linich wurde op de trampoline, de smaak te pakken krije fan in tapbierke, efter de pûst reitsje fan foetfolley, skealike stoffen ynnimme bij it smoken, je twitterfreonen jaloers meitsje mei in tweet, noch fitter wurde fan al wer in bierke, bijkomme mei kofje en de darmen op de proef stelle mei de barbekjoe. En at je perfoarst woene, mochten je ek fan de kamping.
Kamping Revehof bij Dronten is foar ús it ideale plakje om wer in jier praat te hawwen.

woensdag 26 mei 2010

Eartiids wie alles better

Eartiids wie alles better. Dat is lykwols net wier. Want eksamen dwaan froeger en no is wol wat in ferskil.
Ik seach foto's fan bern dy't harren tafel ynrjochten foar it eksamen. Flessen wetter, in heal ûntbijt, in twix, in mars, in mandarijn en wat studentehaver. En fansels de wurdeboeken, de rekkenmasjines, de earwaarmers, de stressbal en it klachtebriefke.
Nee, froeger wie it net better, mei allinne in pen en wat papierke op tafel.
Nee, froeger koene wij net klaaie dat der bûten auto's riden, dat in doar kreaket dat in F16 troch de lûdsbarriere giet, dat der in spin oan it plafon hinget, dat in learaar stonk of dat it te dreech wie.
Nee, froeger wie net alles better.

maandag 24 mei 2010

Kûbaard om

Ik mei graach Kûbaard efkes om. Efkes deidreame op de lisfyts. In lyts of in grut rûntsje Kûbaard. Dat grutte rûntsje giet fan Wommels ôf yn K0baard lofts ôf, fia de Slachte kom je dan út bij it fytspaad nei Tritzum. In paradyske is it dêr. Dy 2 kilometer troch it lân, op in smel en bochtich betonpaad, tusken hege gerzen en in soad blommeguod is alle kearen wer in geweldige belibbenis. Dêr tref ik hast nea immen. Ik reitsje dêr oere en tiid hielendal kwyt. En ik wit betiden ek net mear wêr't ik bin. En dat hoech ik ek net te witten.
Mar sûnt koart is dat oars. Ik seach it hjoed fan fierren al stean. Wat is dat dêr no. In ferkearsboerd. Midden yn it lân? Mei ik dêr net parkeare of is ynheljen ferbean?



Wat tichter ik bij kom wat mear myn ferwûndering. Werom stiet hjir in boerd midden yn it lân.






Ik bin no yn de gemeente Littenseradiel wol it boerd mij dúdlik meitsje. Mar dat wol ik hielendal net witte. Ik wol gewoan hjir wêze en dat hjir is hjir. Dat hoecht net in namme te nammen en ik wol it net witte. Tiid, oere en plak wol ik net witte at ik hjir bin. Wat hat it fan doel dat ik wit dat ik hjir midden yn it lân yn Littenseradiel bin. Wêr bin ik dan oan de oare kant fan it boerd. Hjir reitsje ik fan yn é war.

Dit boerd moat der wei. Dit steurt mij mear as in draaiende wynmûne. Kin yn it ramt fan besunigingen ek in heroerwaging makke wurde om sokke ûnnoazele buorden yn it l n fuort te besunigjen. At se dan dochs wat oanjaan wolle doch it dan mei in moaie griene tekst op it paad.

zaterdag 22 mei 2010

11 swellen

Yn Ljouwert is in fuotbalklup dy hawwe se nei sweltsjes neamd. Wat de reden dêr fan is, wit ik net. Wol ik ek net mear witte. It is in skande dat sa'n fuotbalklup him neame lit nei in fûgel.
In sweltsje is in sjongfûgel. At ik in Ljouwerter swel wie soe ik mar net te lûd sjonge. Want dat hat in falsk lûd. En gemien. En ûnbetrouber.
In swel wurdt yn de skiednis ek sjoen as in fûgel dy't gelok bringt. Dy fabel kin de wrâld gelyk út. Ungelok bringe se. Seker yn Easterein.
Der wurdt ek wolris sein dat wêr't in sweltsje syn nêst makke, dat de bliksem dêr net ynslaan sil. Ik hoop dat it krekt oarsom is en dat der tal fan nêsten binne op harren sportpark.
Om mij mei it dêr tongerje en ynslaan.
11 Ljouwerter swellen fan Ljouwerter Swellen 11 presteare it om dizze kompetysje 3 kear ôf te beljen. Trije kear wylst wij mar twa kear tsjinelkoar hoege. En dan hawwe wij ek noch in kear yn Ljouwert west. Sels dat wie in drama. Gjin fjild, gjin boks, gjin skeids en gjin bal.
KNVB gryp yn: skors sokke lju foar lange tiid en set se asjublyft nea wer bij SDS 5 yn de kompetysje.

zondag 16 mei 2010

Spanning

Ik siet oan de ein fan de middei foar de TV. Sparta - Excelsior. De twadde helte. Wat in ferskriklike fertoaning wie dat. Alles wat ferkeard gean koe, gie ferkeard. Oan beide kanten. Dêrneist noch irritante oertredingen en irritant gedrach. Mar it wie wol spannend. Want de hinne wedstriid wie yn 0-0 einige. En dat hold mij bij de t.v. Ik tocht oan earder hjoed. Yn Boalsert bij it keatsen wêr't it ek spannend wie en ek seker net goed. En hiel efkes flitste it troch mij hinne dat ik hjoed it keatsen moaier fûn as it fuotbaljen. En dat is unyk. Mar it gefoel duorre net lang. 86 minuten hiene wij wachte op de mominten. De mominten dy't fuotbal sa moai meitsje kinne.
86 ste minút: Excelsior krijt strafskop. Fernandez mist troch heech neist te sjitten
91 ste minút: Sparte skoart en Aad de Mos giet út syn dak.
94 ste minút: Excelsior skoart (Fernandez) en Aad wit it ek net mear
95 ste minút: Sparta is degradeart. Gûlende bern, gúlende frouen en gúlende mannen. Allegear mei in Sparta sjurt oan en in Sparte sjaal om. En Aad: dy wit net hoe gau der fuort wêze moat.

donderdag 13 mei 2010

In lange dei

Stel no ris foar dat kunde fan mij út it Westen fan it lân woansdei belle hie en tsjin mij sein hie: "Aant, ik wol tongersdei nei it keatsen yn Tsjummearum. Ik haw heard dat it allegear oars wurdt en wol it âlde spul in kear meimeitsje. Fan de earste oant de lêste slach wol ik it meimeitsje. Wat soesto dêr fan fine."
En hij heakket der noch oan ta: "Ja ik wit datsto wol wat kritysk bist oer it keatsen mar dit moast foar mij oer ha, ik wol it mei dij belibje."
Myn foarstel om de hiele dei nei de blomkemerk yn Ljouwert te gean, waard net yn behanneling nommen.
En sa fytse wij (yn myn fantasij)moarns om 9 oere Wommels út om nei 18 kilometer oan te kommen yn Tsjummearum. 10.00 begjint it.
Ik lis him út dat ik earst foar Wommels bin, dêrnei foar Easterein en dêrnei foar Hartwert en dat it mij dêrnei hielendal neat útmakket. Foar 12 oere binne myn en dus ek syn favoriten der ôf. Wij drinke wat (net ûntinkber) wij ite in fiskje, wij rinne wat en wij prate wat mei dizze en dy. En wij sjogge wat nei it keatsen. Mar foaral wij wachtsje...wachtsje...wachtsje op de lêste slach. Om ende bij 19.00 oere falt de lêste slach en wij binne stikken. Stikken fan it wachtsjen.
Op wei nei hûs prate wij nei. "Hat it wat foldien?", sa wol ik graach witte.
Ik krij der gjin sinnich wurd mear út. Hij falt op de fyts yn sliep deawurch fan it wachtsjen.

Gelokkich haw ik gjin kunde yn it westen dy't sokke fragen stelt. Gelokkich koe ik it sels bepale. Op de fyts nei Tsjummearum (18 km) Wommels, Easterein en Hartwert foar tolven ferliezen sjen, in praatsje, in bakje kofje en kibbeling, op de fyts nei Ljouwert (22 km), swinge op de blues fan the Nighthawks yn de Prinsetún, in bierke of wat en op nei hûs (21 kilometer). In moaie dei en foar iterstiid thús.

Minne tiden

Ien grut Europa is it beste foar de takomst, waard ús al moai wat jierren lyn foarholden. Wij mochten der oer stimme. Mar myn stim hat net folle holpen. Ik leau der net yn. Ik leau yn lyts en lytsskalich. It iene lân nei it oare komt yn krisis en dat is no ek ús probleem. Werom ik dit skriuw? Ingelân hat wer in nije regearing. It lân is yn dikke krisis en dat ûndanks it linksriden en de pûn.
Hiene ek sij echt bij Europa heard, hiene wij dat probleem der ek wer bij.
Mar ik los alle problemen op mei muzyk.
Twa klipkes mei it selde nûmer. Hard times of old England. Fan Steely Dan en de âlde mannen fan de Copper family. En de tekst stiet der ûnder. Hearlik sa'n ballade yn twa útfieringen.






Come all brother tradesmen that travel alone,
O, pray come and tell me where the trade is all gone,
Long time I have travelled and cannot find none,
And it's O, the hard times of old England,
In old England very hard times.

Provisions you buy at the shop it is true,
But if you've no money there's none there for you.
So what's a poor man and his family to do?
And it's O, the hard times of old England,
In old England very hard times.

If you go to a shop and you ask for a job
They will answer you there with a shake and a nod.
That's enough to make a poor man to turn out and rob,
And it's O, the hard times of old England,
In old England very hard times.

You will see the poor tradesmen a-walking the street
From morning till night for employment to seek.
And scarcely they have any shoes to their feet,
And it's O, the hard times of old England,
In old England very hard times.

Our soldiers and sailors have just come from war,
Been fighting for their King and their country sure,
Come home to be starved better have stayed where they were,
And it's O, the hard times of old England,
In old England very hard times.

So now to conclude and to finish my song
Let us hope that these hard times they will not last long.
And I may soon have occasion to alter my song,
And sing O, the good times of old England,
In old England very good times.

woensdag 12 mei 2010

Wettereangst

Ek ik haw myn dreamen. Mei mear as bysûndere belangstelling folgje ik as lânrôt it skûtsjesilen. Skûtsjeskipper wêze dat is in dream foar mij. Mar om dat te wurden moatte je út in skipperslaach komme. En dat liket der net op. Ik bin yn de stambeam al oan it sykjen west at ek earne in oanwizing is dat ik skippersbloed ha, mar it levere neat op.
Ik sil mij der bij dellizze moatte dat skipper wurde der net ynsit.
Net allinne om dy reden sit it der net yn. Ik haw ek wettereangst. Ik tink net dat ik dêr mei berne bin. Ik slút net dat, nee ik bin der wol wis fan, dat haw ik opdien doe't ik 6 wie. Fanôf dat momint wie wetter gefaar, wie wetter de dea. Yn dy sfear bin ik grut wurden. Mei dat gefoel moast ik swimles dwaan yn it LOZ, it Leeuwarder Overdekt Zwembad. Wat wiene dat freeslike middeis. Hieltyd mar wer de striid oangean mei it wetter, mei dy swimleraar. In diploma? It is him net wurden. Ik moast altyd stean kinne, oars bruts der fan binnen panyk út bij mij.
Boatsjefarre is gjin genoegen foar mij en ik moat fêststelle dat it mei de jierren allinne mar slimmer wurden is. Wettereangst.
Skûtsjeskipper wurde dat sil in dream bliuwe foar mij want in dream mei wetter is bij mij meast in nachtmerje.

maandag 10 mei 2010

55 plus

Dêr wurdt ik no net bliid fan. In útnoeging foar de Lekker Vitaalmerke yn it Swimbad yn Wommels. Ik griis allinne al bij it idee dat ik nei it swimbad moat. Dat hat altiten in straf west at ik der mei de bern hinne moast om harren it swimmen leare te litten.
Ik griis hast like folle fan it feit dat ik mei de noas op de feiten drukt wurd: 55 plus.
Ik hoop dat it der hartstikke drok wurdt kommende sneon. Dat elkenien mar tefreden nei hûs gean mei, folstoppe mei tips en trucs oer iten en beweging.
Mar ik hoop wol dat de besikers harren "image en styling" hâlde want at Nelleke Mulder yn de buert komt, dan kinne je samar feroarje yn in opstoppe kwast.
Ik gean dy dei lekker fuotbaljen en fytse en nei ôfrin ûnder de brûs en de fingers troch it burd sadat ek wer wat liket en in bierke foar in goeie trochstreaming fan it bloed.

vrijdag 7 mei 2010

Gjin leger, gjin oarloch

Maarten van Rossum, de eigensinnige professor, dy’t in miening hat oer alles en elkenien, wat mij tige oansprekt, sei it dizze wike: “At Hitler der net west hie, hie der gjin twadde wrâldkriich west”. Ik tocht oan dy útspraak doe’t ik 5 maaie op it befrijingsfestifal yn Wageningen wie. No, ja befrijingsfestifal. Bij de muzyk wie net te kommen. Ik skat dat ik mij lans sa’n 50.000 minsken wrotte moast om van Velzen te sjen en dat hie net slagge sûnder spul te krijen. En dat is no krekt net de bedoeling at it om frede giet.
“At der gjin leger wie, is der ek gjin oarloach”, mompele ik yn mijsels, doe’t ik lans dy oare 50.000 minsken fytste dy’t oan de kant fan de dyk stiene. Sij stiene der net foar mij, mar se stiene dêr te wachtsjen op al dy jeeps, tanks, militaire korpsen, 3-tonners, Kanadezen en soldaten dy’t oan de optocht meidiene.
Ik seach soldaten en foaral eks-soldaten. Sij hiene foar dizze gelegenheid harren uniform wer opsocht en rûnen mei it boarst foarút, foar safier dat slagge mei al dy medaljes op it boarst.

Depri waard ik der fan. “At der gjin leger wie, is der ek gjin oarloach”, sei ik lûdop en it wie mar in gelok dat se mij net ferstiene oars hie ik miskien al wer spul hân.
“At der gjin leger wie, is der gjin oarloach,” en ik tocht oan myn jeugdsûnde fan jannewaris 1975 oant april 1976.
5 maaie 2010 wie ik yn Wageningen, it episintrum fan de betinking. En ik wie bliid dat ik de stêd gau efter mij litte koe. Ik ferlangde nei it befrijingsfestifal yn Ljouwert. Nei in bierke yn de Prinsetûn en nei Scrum. Want dêr wurd ik net herinnere oan in leger wat der nea wêze muotten hie.
Stel je foar...gjin leger.....

dinsdag 4 mei 2010

Gjin berch te heech

De titel fan dit stikje dekt de lading net. Want in berch is mij gau te heech. Ik bin net sa'n berchgeit. Mar dat witte je pas at je it prebearje. It fielt al as in oerwinning at ik de Cauberg fytsend opkom. Mar goed dat ik gjin hertslachmeter draach. Wat in freeslike ynspanning. Allinne mar dwaande wêze om krekt genôch gong te holden om net om te donderjen. 2008 slagge it krekt, mar yn 2010 gie ik mei gemak nei boppen. Ik tink tanksij myn nije fyts. En omdat ik wat earder boppe wie koe ik Jellie moai op de foto sette. Dy hie ek net folle each foar de omjouwing.

zaterdag 1 mei 2010

Stop

1 maaie!!! ik bin stoppe mei Wommels.nl.