Drige

Begjin dit jier krigen wij wer sa'n âlder freonlikste dame oan de tillefoan (past het u dat ik u bel) dy't mei in ferhaal fan tenminste 4 minuten ús witte liet dat wij ea wat oan de Nederlandse Hartstichting jûn hiene en dat sij graach woe dat wij no taseinen dat wij no wer wat joegen. "Dan zullen wij u niet weer benaderen dit jaar", wie har slotsin.
Wij hawwe nei alle strykstokferhalen en ferhalen oere BoppeBalkenendeFetsjinjendeDirekteuren besletten om soarchfâldich ús eigen kollektebelied stal te jaan. It antwurd wie dus nee.
Oer it generaal krije wij net safolle post mear en at dat no moai is of teloarstellend dat wit ik sa net. Op 26 jannewaris wie der wol in brief. Fan de Nederlandse Hartstichting.
"U heeft in het verleden de Hartstichting gesteund enz." Dat ferhaal kaam ús bekend foar. En it gefolch dat wij wegere hiene wie no dat wij no op in oare wize benadere waarden...........
"Wilt u ons in 2010 eenmalig een bijdrage geven? Dat zou geweldig zijn. U ontvangt dan geen verdere giftverzoeken meer en wij benaderen u ook niet op een andere wijze."
Dat neam ik drige.
Wij binne dus noch net fan harren ôf want dizze papierbrot mei twa winskkaarten wêr't ik net om frege ha, lizze al yn de âldpapier kontainer. It is fansels wol de fraach at ik wol in hert fan goud ha.