In gedicht moat wat fertelle mar net te direkt.
In gedicht moatte je ek faker lêze, sadat je de kâns krije it te begripen. At je it net begripe dan is it mooglik in goed gedicht, mar je sjogge it dan net. In gedicht moat wol wat rinne. At it dan net einrym is dan mar begjinrym. Ik haw net folle dichtbundels. En haw ik se al, dan binne se Frysk. Yn ien fan dy dichtbundels wurdt troch de twa skriuwers it folgende oanjûn: Hja drage dit spannende boek op oan alle kaféhâlders fan Fryslân ûnder it motte: Elts sprekt fan ús sûpen, mar nimmen wit fan ús toarst.
It folgende gedicht stiet der yn.
It fers is skreaun troch Tsjêbbe Hettinga. It stiet yn de fersebundel Loft-Lan&Se, dat hij mei Jelle Kaspersma skreaun hat.
En dy Tsjêbbe is letter wrâldferneamd wurden mei syn sjongende gedichten. It docht mij goed dat ik syn talint doe al ûnderkende. Of haw ik de bondel kocht op de Kliuw wêr't ek Tsjêbbe regelmjittich oan de stamtafel te finen wie, doe't ik mij nei in pear bierkes literair ûnderskiede woe fan de rest?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten