7 novimber 1971

It betelle fuotbal is al hiel lang siik. Dêr hoege je gjin dokter, psycholoog of fuotbalanalitikus foar te wêzen omdat te skriuwen. Jild hat de macht al lang oernommen en tsjin jild kin gjin medisyn op. Better wurde is der net bij. Dea gean wol. Haarlem is dea. At it om in minskelibben gean soe, soene wij sizze: "hij wie ek al moai op leeftyd en noch mear lijen soe net leuk wêze, it is wol goed sa."
Dat fuotbalklup Haarlem dea is, docht mij neat. It ienige gefoel is in herinnering. Ik haw in kear yn dat stadion west. Op sneintemoarn betiid fuort mei fjouwer man der hinne. Ate Vellinga wie ien fan dy oare sc Hearrenfean supporters. Wat ik mij noch goed herinnerje dat wij ús tiid fier foarút mienden te wêzen. Wij hiene net fan dy lullige toeters mei dy't je mei de mûle betsjinje moasten. Nee, wij wiene útrêsten mei mooglik de earste toeter op in akku. In hiel gesjouw sa'n grutte, swiere akku mei yn de pukkel.
En dêr sieten wij dan op 7 novimber 1971 op in doe ek al hast lege tribune yn Haarlem. "toet,toet, toet" klonk it at je goeie earen hiene. "Toet, toet, toet," koene je heare at elkenien mûsstil wie yn it stadion. "Toet, toe, to" klonk it oan de ein fan de earste helte, doe't de akku leech wie.
It wie de earste en lêste kear dat wij mei ús akku op paad gyngen. Haarlem wûn mei 2-0 (bron myn plakboek)