"Telle?", en ik seach se fertwifeljend sjen. "Ja, it is dit wykein "Tuinvogeltelling", en ik doch mei. Fierders freegje ik jim ek om de fûgels om dy tiid net bij te fuorjen want dat doch ik. Dus fetballen, itensrêsten, apenuten, potten nútsjesmoar binnen helje", drukte ik harren op it hert.
Sneintemoarn om goed 8 oere wie ik der al út. De tún en mij sels ynrjochtsje foar in teloerke. Earst de nije snie romje en dêrnei de kroade (net mear nedich foar de sutelaksje) en de twa fûgelhúskes ynrjochtsje. Fûgelfoer, bôle fan juster mar wol bij de waarme bakker wei en mear as twa hân fol goed trochseane riis.
Mei ús eigen katten foar it rút en ik oan de iterstafel seach ik in heal oere lang (want sa lang moat je telle) ien goare swarte fûgel mei baaseftige trekjes. En mei in izeren kondysje. Hij fleach fan de iene bak nei de oare, fan de riis yn fûgelhúske A nei de fetbal bij fûgelhúske B. Hij kaam sels net oan iten ta. Hij hie it smoardrok mei oare fûgeltsjes. Mei it fuortjaaien. In pear moskjes besochten it hieltyd wer mar moasten foar harren libben fleane at de swarte kaam der wer oan.
In fûgel mei in reade en in giele boarst sieten geduldich te wachtsjen yn it strewelleguod fierderop en tochten mar oan ien ding: wêr binne dy katten fan dy famylje Hofstra, dy't ûntelber faak in fûgeltsje oppikke ûnderweis.
De fûgeltúnteldei bij ús is mislearre. Ien swarte fûgel en ik in min sin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten