donderdag 11 augustus 2011

It moaiste Freule momint

Dêr stean je dan tidens de finale. Krekt ferlern. Fiif earsten gelyk derôf. Oars hie hij dêr yn de keatsarena stien. As de keatsheld dy't it goud winne kin.
Hoe stiet hij dêr no freegje ik mij ôf. Soe hij lilk wêze, op himsels of op syn maten? Soe hij fertrietlik wêze en tsjin syn emoasjes fjochtsje om foar te kommen dat syn eagen wiet wurde fan triennen? Of is der al akseptaasje en berêsting.
Hij stiet dêr mar wat. Efteroan tusken banken en tribune. Mei syn freondinne sa te sjen. Hij sjocht wol mar sjocht er it echt? It begruttet mij foar him. Sa'n moaie keatser. In stylkeatser, krekt as syn heit. Ik kin myn eagen net fan him ôfhâlde dat earste earst fan de finale.
En dan komt myn moaiste Freule momint. Ik sjoch syn mem bij mij lâns rinnen. Hastige stappen. Underweis nei harren soan. Se knuffelt him efkes en hâldt him fêst. At der immen is dy't wit hoe't hij fielt, dan is sij it wol. En sij wol him stypje troch net folle te sizzen mar der wol te wêzen. Ticht bij him. In pear earsten steane se dêr. Ticht bij elkoar. Mem en soan.
Ik bin bliid dat se nei in minút as tsien in oar plak sykje. Want oars hie ik neat fan dy finale sjoen. Gelokkich ek dat ik net efkes temûk in foto makke. In foto haw ik net nedich om dat byld hierskerp foar eagen te krijen. Ek hjoed noch.



Geen opmerkingen: