Ik haw it idee dat motorriders elkoar altiten efkes groetsje at se elkoar tsjinkomme. Yn myn byld stekke se dan de hân efkes op. Mar it kin ek wêze dat ik it hielendal mis ha. Dat fan dy hân opstekke komt mij ek wat raar oer mei in gong fan 150 of mear.
Je sjogge it mei mear soartgenoaten dy't elkoar efkes groetsje.
Boatsjeminsken groetsje oare boatsjeminsken (at der op ien in Dútske flagge wappert wit ik net at dat op giet) , skooterriders toeterje nei oare skooterriders en ik tink dat minsken mei in houten poat in groet bringe nei oare minsken mei in houten poat.
Mei lisfytsers is it al net oars. Ek wij as lizzers groetsje elkoar. Wêrom? Soartgenoaten dus en lotgenoaten.
Hjoed fytste ik de trije. Dat is in koart ritsje oer Iens, Spannum en Kûbaard. Om efkes nei te tinken. Yn de fierte sjoch ik in fyts oankommen. En wat tichter bij sjoch ik in man op de fyts sitten. Mei in burd. In grut burd. In hiel grut burd. Ik krij ynienen it lotgenoategefoel. Man op de fyts mei hiel grut burd.
"Moarn" sis ik at hij flak bij mij is en op mij del sjocht.
It gefoel is net fan twa siden. Noartsk trapet hij troch sûnder lûd te jaan.
Sil wol tinke fan "wol in grut burd mar op sa'n healwize lisfyts, dat is gjin soartgenoat".
Foar de dúdlikheid: ik fyn dizze muzyk net allinne moai om de lange burden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten