Ik biet myn tonge der hast ôf. Ik kromme myn teannen en wie bliid dat se net ôfknapten. Myn hertslach fleach nei grutte hichten en ik krige grutte oanstriid om de boel der ûnder te skiten.
Mar gelokkich gjin noed ik siet yn de wachtkeamer bij de dokter. At ik help nedich haw dan is it tichtbij.
"Wij wonen hier al tien jaar, maar ik praat geen Fries. Een van de kinderen wel, maar dat hoeft van mij niet"
"Nee, ik heb ook liever dat ze Engels leren op school, dat Fries heeft geen enkele zin".
Twa froulju yn de wachtkeamer bij in dokter dy't syn bêst dien hat om it Frysk wol te learen en te praten. Dy't wol respekt hat foar de minsken dy't hjir wenje. De minsken dy't hjir opgroeid binne mei de taal. Dy't er foar soargje wolle dat it eigene bewarre bliuwt.
Efkes tocht ik noch dat ik it net goed heard hie, want ik siet der om myn earen útspuitsje te litten. Mar ik haw it wol goed ferstien. Ik haw mij ynholden. Gjin sin om mei sokke lju yn diskusje te gean.
Wij moatte noch mear opkomme foar ús taal. Noch mear striid leverje. Foar it Frysk. Graach dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten