De wetten fan de natoer binne hurd. Ek bij ús yn de tún. Us frettersbak foar de katten stiet efterhús yn de tún. Wij wolle ús twa katten net ferhongerje litte fandêr dat se net te min brokjes (merk Tom Poes) krije. No komt it it faak foar dat de kattenbúkjes fol binne en dat it bakje noch net leech is. De katten jouwe harren noflik del yn it sintsje, op in stoelkjessen of of myn lisfyts. Sij witte wol wat lekker leit.
Mei de eagen ticht sjogge se wierskynlik wol dat de klysters en de protters harren kâns gripe. Se stappe yn de tún om of heare se der bij en sij meitsje it bakje faak skjin leech.
Mei hjerstmis ha de katten konkurrinsje fan de stikelbaarch want at it tsjuster wurdt, heare wij dy tsjin it bakje oan skowen.
En poes 1 en poes 2 (neffens mij hawwe se gjin nammen) dy lizze der bij en sjogge der nei. Of se dogge krekt of se it net sjogge.
Mar soms dan stelle de katten oarder op saken. Dan wolle se graach efkes sjen litte wa't de baas is yn ús tún. Dan prestearje se it om mei in lyts mûske thús te kommen. Of mei it alderlytste fûgeltsje. Dy't sa lyts wurden is fan ús kattebrokken. Nee, de kattenbrokken fan ús katten.
It begruttet mij suver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten