Yn de wyk Lemmerwei West yn Snits dogge se fan alles om de sosjale bining te ferheegjen. It wyksintrum spilet dêr yn in grutte rol. Ienris yn de moanne is der gelegenheid om mei-elkoar te iten yn it wykgebou. Tal fan frijwilligers meitsje dan ûnder lieding fan ien út de wyk in waarm miel klear. Yn dizze wyk wenje in soad ferskillende kultueren en dy hawwe allegear harren eigen ytkultuer.
Omdat ús skoalle yn dizze wyk stiet en ien fan ús meiwurkers foarsitter is fan dy wykferiening mochten in oantal fan ús dit sosjale barren meimeitsje.
Foar 3,50 euro mochten wy tiisdeitemiddei oanskowe bij it waarme miel. Us iterssiedersfrou wie in jonge frou út India dy't mei de oare frijwilligers sop, hin tandori en in neigerjocht klear makke hie.
En dy hin tandori smakke net lykas Knorr dat betocht hat. Dizze wie mei echte krûden en dus in echte smaak. Sa'n 60 minsken krigen it ieten optsjinne of sieten wij yn de Laitsjende Ko. It smakke tige.
De salade, de hin en de riis wie foar de measten wol bekende kost. Mar it neigerjocht wie oare "riis"
De foarsitter sei yn syn slotwurd dat hij sjoen hie dat elkenien it neigerjocht yn alle gefallen prebearre hie, mar dat hij konkludearje koe, dat it meast bij ien of twa hapkes bleaun wie.
Ik liet mij net kenne: dat riishapke mei wat raar spul der yn en der op, soe ik net stean bliuwe. Want hie ik net earder op de jûn sein dat ik alles leste. Alles útsein sûpe.
En it soe in belediging oan dizze Yndiaaske kokkin wêze at dit gerjocht fergelike wurde soe mei sûpe. Nee, it wie 1000 kear lekkerder as sûpe mar wol minder lekker as "green balls of fire", want dêr bin ik net sljocht op.
Oer twa wiken hawwe se wer in sosjaal barren: krystkiene. Dat is net myn smaak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten