It sil earne yn de jierren 50 west ha, dat Jerry Lee Lewis foar in optreden yn kontrijen fan Louisiana in restaurant binnen stapte en frege om in streksum miel. It restaurant mei in Nederlânske eigner wist doe wat dizze man nedich hie.
De rock en roll sjonger hie noch nea earder sokke frjemde griente sjoen. Hij iet him grou en joech dêrnei in geweldich konsert wêr't de fonken ôfspatten. Dagen dêrnei wiene de termen alhiel oerstjoer sa dreech leine dy dingen úteinlik op de mage. Hij hat se nea wer iten. Krekt as de measte minsken dy't it ôfheakje at it om spruten giet. It ynspirearre Jerry wol ta it skriuwen fan in liet: "Green balls of fire".
En no yn 2010 set de túndersorganisaasje dat liet yn om sprútsjes wer yn de merk te setten. Want neffens it berjocht ite wij per persoan noch gjin trijekwart kilo fan dy kûgelhurde dingen. Ik kom der net oan ta, moat ik earlik bekenne. En al wolle se no beweare dat se minder bitter binne as ea, ik sjoch dy drege dingen noch altiten yn de pannen lizzen en dat byld reitsje ik net wer kwyt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten