Ik hie der noch nea fan heard. Popa Chubby. Mar in New Yorker on tour yn it Bolwurk yn Snits moat wol wat bijsûnders wêze. En wat blues op é tiid is net ferkeard. Mei it wyntsje yn de rêch en ûnder in heldere stjerrehimmel op wei nei Snits. Koe om kertier foar tsienen noch moai in stikje Roadhouse meinimme. De stimming siet der al aardich yn. Mar krekt efkes oer healwei 11 oere waard it podium fuld mei trije muzikanten. Better sein, in slachreaufeint, in basgitarist en in gestalte. It gestalte kleure blau en net allinne troch syn gitaarspul mar mear troch syn omfang sette hij alles efter him yn it skaad. Twa nûmers hold hij it fol om te stean en doe joech hij him del op in wierskynlik stevige stoel. Popa Chubby wie yn Snits en liet de leafhawwers heare wat hij allegear mei in gitaar kin. Dat hij sa no en dan ek song wie meinommen mar dat like bijsaak. Mei gefoel foar humor spile hij Halleluja en Sympaty for the devil fuort efterelkoar oan. En sa gie it twa oeren oan ien stik troch. Sittend en alhiel opgeand yn syn spul. Oant de tajefte. Doe gie hij noch efkes stean. En koe ik him noch efkes op de foto sette. Kertier foar ienen wie it dien en nei trije oeren stean siet ik noch lekker sa'n 40 minuten op de fyts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten