Haw fannemoarn in ôfspraak makke en bij de dokter west. Ik hoopte dat hij mij trochstjoere soe. Nei in psycholoog, miskien wol nei in psychiater. Myn klachten: is bin net teloarsteld, ik bin net lilk (op de tsjinstanner, op de skeids, op de Dútsers, op de buorlju, op de spilers of op de koach), ik bin net agressyf wurden, ik haw goed sliept en myn sin is prima. Myn probleem is dat ik gjin leegte fiel en gjin gemis.
It ferlies fan Oranje is foar mij in feit, wat ik ûndergean. Net oars as in berjocht dat bijgelyks de hokkyfroulju krekt wer net de Sjampions Trofee wûn hawwe, of dat Robert Gesink nei ien goeie dei en trije minne dagen teloarstellend op it 46ste plak einigt of dat de tennissers degradeare út de B-poule fan de Davis kup of dat Erik en Jacob Klaas dit jier wer net trochbrekke as haadklasser.
Ik sil tsjin de dokter sizze dat ik mij bij dizze WK iets mear dan 5 minuten echt fermakke ha en dat ik fan Dútslân begong te hâlden en ik net yn it Oranje sliept en rûn ha.
En dokter fielt myn pols, nimt myn hertslach op, mjit myn cholestorol gehalte en test myn eagen en earen. En hij stjoert mij net troch nei in psychodit of in psychodat, nee hij stjoert mij op fakansje. Gean do mar te fytsen. Nei Dútslân, dan sakket dyn leafde foar de Dútsers yn alle gefallen ôf. Want dat is dyn echte probleem.
En sa lit ik mij moarn nei Basel bringe en fyts ik lâns de Rijn werom nei hûs. Sa'n 1200 kilometer om nei te tinken oer dit "drama" wat bij mij mar gjin drama wurde wol. En miskien komt dan nei de fakânsje emoasje los.
Ik tink it net.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten