In tsjettel kin hiel lang mei. Krijt nei ferrin fan tiid allinne wat lêst fan tsjettelstien mar fierders net. De bûtenkant kin hiel lang moai bliuwe at je it ding mar wat ûnderhâlde. Sa no en dan in skjinne doek der oerhinne en it spegelt wer.
Allinne de fluit dy moatte je bij in tsjettel noch wolris ferfange. Helaas is der noch gjin wittenskiplik ûndersyk dien, hoe lang in tsjettel no gemiddeld meigiet.
Ik tink dat 17 jier aardich yn de buert komt. It bewiis? Tsjettel hâldt der nei 17 jier mei op. In band dy’t him sels goed ûnderhold en sa goed troch de tiid hinne kommen is.
Ien kear moast der in “nije fluit” komme (André Posthuma ferliet de band en Arnold Strikwerda kaam der bij). 17 jier jier lang spatten se der foar at it koe. Op Aaipop, op Uteinrock, op Swimbadpop, op Litpop en op allegear oare Poppen.
Se beukten, se klommen, se bonkten, se sprongen, se gitaarden, se drumden, se basten, se songen, se raasden, se balten, se smieten en se batsten. En dat allegear yn in melody. En yn ús eigen Fryske taal. Tsjettel dat wie altyd in boeiend spektakel en dat sille wij no misse moatte. Want letterlik en figuerlik lutsen se sneontejûn yn Kûbaard de stekker der út.
Nei in optreden op Pimpop wêr’t Tiede van der Velde akrobatyske toeren úthelle en syn mikrofoan flink op de bealch joech en wêr’t it maksimale lûd helle waard, wie it om 23.40 oere dien.
En mei “Hij wol net mear, hij wol net mear”, it liet spesjaal spile foar Pieter van der Velde dy’t syn gitaar foarloapich net mear janke lit, stoar de muzyk fuort en lieten de bandleden in leech podium efter.
It “wij wolle mear” bleau foar ien kear ûnbeantwurde.
Doe’t ik 38 wie fûn ik harren muzyk al orisjineel en stevich en 17 jier letter is dat net oars. Moai dat de Cd's der noch binne.
Tsjettel (de namme is in frije Fryske oersetting fan Seattle)is net mear. Mar gelokkich binne de bandleden der noch wol. Wij wachtsje rêstich ôf at dizze Tsjettel ek in oare bestimming krijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten