In frjemd en foaral tryst boek. Hesse rûn net oer fan optimisme.
Yn Trouw stie ferline wike in aardich artikel oer de skriuwer Herman Hesse. Hij hie lêst fan de flearen (jicht) en gie regelmjittich nei in hotel yn Baden, wêr't hij yn in waarm en swavelryk wetter efkes bijkaam fan de al mar duorjende pine.
Hij skreau oer syn skriuwen en syn sykte dit prachtige gedicht:
Bij tussenpozen als mijn vingers soepel zijn
vul ik met verzen schrijven uren, dagen
en als het lukt en enkele regels slagen,
vergeet ik alles, wereld, jicht en pijn.
Soms is het schrijven een te harde plicht,
dan luister ik - het werk wil toch niet vlotten
naar iets dat groeit en kruipt diep in mijn botten
Het is de dood, maar och, ik noem het jicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten