maandag 27 juni 2011

U2two

Sels bin ik earder net fierder kommen as de sebeare Armand neidwaan op de souder mei de biezem as gitaar. "Ben ik te min", "Blommenkinders" en "Een van hen ben ik" song ik him nei.
It is him net wurden mei mij. Spitich, want der liket mij neat moaier as lekkere protestlieten skriuwe en sels sjonge.
Yn Boalsert stiene sneon 4 jonges dy't idolaat binne fan U2. Mar sij kinne wol in gitaar bespylje, op de trommel slaan en sjonge.
Fol passy stiene se op it grutte poadium en joegen se harren U2 sjo. Prima. De eagen ticht en ôfsjoen fan wat technysk gepiip sa no en dan, wie it in prima jûn. Mei de U2 sfear.
Op Stjoerder haw ik dit der oer skreaun en boppedat binne dêr Jaring syn moaie foto's te sjen. Mei spesjale oandavht foar de heakeninginne en de hoffroulju.
Likernôch gie ik wat teloarsteld nei hûs. It lêste nûmer wie foar it jonkje Jesse wat ferdronken wie yn it park. Deun bij dizze lokaasje. Fol mei gefoel songen en spile troch U2two. It wie suver efkes stil. Der hong wat, der sweefde wat. Dat fielde ik alteast. En doe hie it dien wêze moatten. In moai ein hie dat west.
Mar helaas wurdt der altyd frege om mear. Dat hiene sneontejûn net dwaan moatten. It wie moai sa.



Geen opmerkingen: