Blood Red Shoes

Freedtejûn setten wij mei in man as 7 ôf nei Ljouwert. Mei de bus fanút Wommels. Sommigen makken de lêste strippen op, sommigen kochten noch mar in djoere strippekaart en oaren testen de nije Ov-sjipkaart, dy't 1 july de strippekaart oernimt. Op nei de Harmonie yn Ljouwert. Underweis noch in lyts popkwiske oer de "Ongehoorde top 100" . Sa mochten de dielnimmers riede wa't de gjin hits "The everlasting", "No surprises", "Throwing it all away", "A girl called Johnny" spilet. It wie dúdlik ik wie mei echte kenners op paad.
De Blood Red Shoes spilen dêr op Never mind the British. Us tipjouwer hie oanjûn dat dit de muoite wurdich wêze soe. Hij wie sels ek mei en dat wie dus fertroud.
De Harmonie. De lêste kear dat ik dêr wie presintearre Reboelje "de oere O". Hiel lang dus. Op it poadium fan De Frieslandseal fûn it plak. It optreden fan de Blood Red Shoes.
Mar earst hearden wij de lêste klanken fan Blackboxred. Dy wiene moai op tiid úteinsetten, want sa let wiene wij net. Dat wie dus spitich want dat klonk goed. The Talons, út Ingelân leveren it bewiis wer dat in band net sûnder sjonger kin. Neat mis mei de muzyk mar der mist wat.
Oer de Blood Red Shoes oars neat as lof. Tegearre batsten Laura-Mary Carter en Steven Ansell der op los. Se beukten en songen dat it in lust wie. In spetterjend optreden. It wie genieten yn de seal wêr't it lûd mear as geweldich wie. En wat moai: De lêste klanken wiene der om 23.44 oere. De lêste bus om 23.59. En it is 7 minuten rinnen. En sa waarden de alderlêste strippen opmakke en koe der op de efterbank noch efkes neipraten wurde. In perfekte jûn. Hoewol ien minpuntsje. Wij hawwe leaver Stoffel as sjouffeur. Wêrom? Tsja...