Wij hawwe bargemotten. Twa stiks. Oerbliuwsels út de tiid dat de bern neist de katten ek oare húsbisten ha woene. It leafst in hûn. Dat is net troch gien. "Hûn der yn, ik der út"! En ik miende it. Dat witte se. Ik mocht bliuwe. Dêrom dogge wij it mei bargemotten.
Leuke bisten. Je hawwe der hast gjin lêst fan. Op tiid wat fretten jaan, at it begjint te rûken ferskjinje en at se piipje is it frettersbakje leech.
Us bargemotten sitte bûten yn in hok. In twaferdjippingenhok. De begeane grûn is gers. Moai farsk gers. De grutte fan ús gerstún soarget der foar dat ik net faak hoech te meanen. In foardiel at je bargemotten hawwe.
At ik it hok ferset en se sitte boppe, dan begripe dat der ûnder wer farsk gers te finen is. Sa snoad binne se wol. Hoeden geane se it trepke ôf (neffens Wikipedia binne se net atletysk en dat docht wol bliken) en begjinne, sa't se de hiele dei hast dogge, wer te fretten.
Bargemotten hawwe net folle ferstân. Alteast net fan skiten en migen. Want wat soe dat no moai wêze dat se ûnder skiten en miichden. Foardiel foar harren soe wêze dat harren sliepershok moai skjin bliuwt, foardiel foar mij is dat ik se net sa faak hoech te ferskjinjen, wat ik oars mei leafde. Boppedat is it hiel goed spul foar de kompost bak...tink ik.
Neat der fan. At se útfretten binne, klimme se wer nei boppen en jouwe harren del yn it strie en hea. En se skite omraak yn harren eigen nêst.
Bargemot eigen of binne kninen út it selde hout snien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten