Lul

Der is immen dy fynt mij in lul. Dat kin, dat mei en dat sil net unyk wêze. Ik mei dochs wol oannimme dat der folle mear binne dy't mij in ferfelende lul, in arrongante lul, in eigenwize lul, in wiispratende lul of in gewoane lul fine. Dat krije je at je in miening ha en dat net foar je hâlde.
Mar dy iene dus, dy fynt mij echt in lul. En dat gefoel moat hij kwyt. Alle kearen wer at er mij sjocht en bij mij lâns rint.
Dan siket er mij op en rint sa ticht mooglik bij mij lâns en flústert mij yn it ear ûnder it foarbijrinnen "lul". Gelokkich is it net altiten it selde, hij hâldt wol fan fariaasje want soms is it "grutte lul". "Ach", tink ik dan "wat in flinke fint."
"Ach" tink ik dan, "lit him".
Mar it sint mij dochs net hielendal. Stel no ris dat hij yn it foarbijrinnen efkes te lûd syn "lul" of "grutte lul" útsprekt, wylst ik krekt as fannemoarn mei oaren stean te praten, dan wurdt it ferfelend. Dan kin der betizing ûntstean. We sille elkoar oansjen, en ôffreegje foar wa't dizze titel is.
Dêrom liket it mij in goeie saak om der mar dúdlik oer te wêzen. At immen mei in grut fototastel mei in noch gruttere lins bij mij lâns rint en jim heare it wurdsje "lul" dan is dat foar mij bedoeld. Ek oer "grutte lul" hoege jim net yn te sitten. Ek dat bin ik. Oplost. Hoecht er ek net mear temûk efter mij lâns rinnen. Gewoan foar mij lâns en dan lûd sizze: "Lul" dan binne je in keardel.