Net alle lisfytsers binne gelyk. Der binne rûchwei twa soarten. De iene groep lisfytsers giet foar de snelheid dus binne dat hast reesfytsers en de oare groep giet foar it ûntspannen fytsen dus binne dat gewoane fytsers, dy't lizze.
Ik mei graach flak fytse, ik haat klimkes en ik haw neat mei ôfdalingen.
Ik haw ek neat mei reesfytsen. Dat giet mij allegear te hurd, je sitte tefolle foaroer en ik mei graach wat sjen, sûnder in stive nekke te krijen.
At ik thús op de bank lis, mei ik wol graach reesfytsen sjen. Ik ferbaas mij alle kearen wer oer de snelheden op dy tinne bantsjes, oer de maneuvres dy't se betiden úthelle moatte om retondes rûn te kommen, de keunst om hûnen en bern te ûntwiken en de technyk fan it taske oanpakke.
Oan de ein fan de rees leit de finish. Dêr geane se hinne: allinne, mei in groepke of mei syn allen.
Spannend ! wa wint der, der kin der mar ien winne, wa krijt de blommen fan de miss en wa komt op it boerd. Op it boerd foar sa lang at it duorret.
It is goed yn de war mei de fytserij. De beerput komt no hielendal leech en der giet net in belutsene frijút.
Lês dit stik fan Guus van Holland mar en dan witte je genôch. Ik sjoch ynienen hiel oars nei Peter Post, nei Breukink, nei Jan Raas en ek nei dy linkebal dy't bij de NOS ferslach docht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten