Lekke bân

Razend wie myn heit eartiids at ik nei in lekke bân trochfytst wie. Net in meter mochten je trochgean, want binnen- en bûtenbân gyngen der gelyk hielendal oan.
Wêr't ik ek wie, ik moast rinne.
It wie hjoed moai waar en in fytsritsje fia Arum, Kimswert nei Harns en fia Frjentsjer werom like mij net ferkeard. Wat spul mei, want soms betink ik mij en gean der folle fierder op út.
Bij Kimswert twifele ik noch efkes om nei Koarnwertersân te gean. It waard dus Harns. Ik groete de Stiennen man, ik seach efkes bij de boaten en ik gie op nei Mullem.
Krekt oer de brêge bij de slús knalde it efkes flink skeef ûnder mij en ik wist it gelyk: in klapbân.
Ik toffelje de stêd troch op syk nei in fytsemakker mar konstatear dat ik myn beurs net bij mij ha. "Sjit, en de tillefoan is ek leech sjoch ik". Wat no. Net folle kunde yn de stêd útsein de Stienen man en Pyt Paulusma. Mar dy kinne mij wer net.
Ik jouw mij earst del en lês in flink ein út in boek wat ik ek mei ha.
Lang om let beslút ik dan dochs mar nei hús te fytsen. Ik bin no sels baas.
Ik haw gjin erfaring om mei in lekke bân te fytsen. Ik realisear mij ek dat der nei in oantal kilometers neat oer is fan de bân (sa hat myn heit altiten sein) mar it is myn ienige kar.
Der sille wol hiel wat lju tocht ha, dêr ha je wol in hiele typyske man: grut burd, lisfyts, mp 3, sinnebril en pet op en gjin lucht yn de efterbân.
Mei in gonkje fan 16 kilometer per oere tuf ik fia Achlum, de slachtedyk en Kûbaard nei hûs.
Ik gean yn ien kear troch. Doar net nei de bân te sjen en ferwachtsje elk momint dat it rubber mij om de earen flocht.
Sûnder ûnderbrekking kom ik thús. Ik sjoch nei de bân. Neat te sjen. Sa plat as in dûbeltsje mar gjin skramke te sjen.
Nei it ferwikseljen fan de binnenbân, meitsje ik in ritsje.
Neat oan de hân.
Moraal: Plak nea wer in bân ûnderweis, mar fyts gewoan troch. De goeie bân kin it hawwe. Schwalbe Maraton.