Slachteboekje

Wij hawwe de Slachteboekjes krigen. Wij dat betsjut yn dit gefal myn frou. Sij sil rinne. Ik bin mear foar it op tiid kaarten bestellen. Twa slachteboekjes dus. Ien foar har en ien foar in leafhawwer út Beetstersweach.
In paadwizer wurdt it neamd. Dat is it seker.
It is in moai boekje wurden. Fol ynformaasje wat der allegear te sjen is at je meidogge.
It wit net krekt hoefolle attraksjes der wol net binne ûnderweis mar it is suver in skande dat dit allegear organisearre wurdt foar minsken dy't oer it ginneraal it leafst trochrinne.
Dat wie ek myn erfaring doe't ik yn 2000 meidie. Ik hie it allegear "mei gemak" útrinne kind at ik mar net stoppe wie yn Reahûs. Dy lêste 8 kilometer nei Raard wiene in hel en hat ta gefolch hân dat in ein rinnen fan myn ferlanglist skrast is.
De slachtemarathon dat wurdt in kultureel feest. In soarte mei Kulturele Haadstêd en dan sûnder dy miljoenen en sûnder in haadstêd. Mei allegear entûsjaste frijwilligers bij de dykfakken.
Ik hoop fan herte dat de meidoggers nei de tiid it foaral net hawwe hoe gau se wol net binne wiene mar dat se oanjouwe dat se krekt op tiid binne wiene omdat der safolle te sjen en te harkjen wie. Dat se der de lêste kilometers tsjinoan rinne moasten omdat se te lang genoaten fan de ferdivedaasje.

Foar de dravers meitsje ik in útsûndering. Sij moatte de gong der just ynsette om in goeie tiid del te setten. En at je net fan blaasmuzyk hâlde dan kin it noch wolris in kreaze tiid wurde.