Lee Child

Miskien haw ik wolris earder oanjûn yn in stikje, mar ik moat wer wat kwyt oer it skriuwen. En dan foaral oer it skriuwen fan in boek.
Myn dream of begjint it myn obsesje te wurden. Wat soe ik it graach wolle. It idee is der en ik haw der ek wol betrouen dat it mij slagje sil om in aardich lêsber boek te skriuwen, mar it ûntbrekt mij oan moed en geduld. Geduld om earst goed foarwurk te dwaan, om ûndersyk te dwaan en om gestach earne oan te wurkjen. Ik kin der net sa goed oer dat de dingen net ôf binne. Begjinne en ôfmeitsje dêr moat bij mij net te folle tiid tusken sitte. Mei stikje skriuwen slagget dat bij in boek skriuwe net.
De ôfrûne wike haw de Sluipschutter van Lee Child lêzen. Wat ik it aardige oan de haadpersoan fyn (Jack Reacher) is dat hij oplossingen siket troch logysk te redeneren en te analysearen. Him ferpleatse yn syn tsjinstanner en fandêr in strategy betinke.
En dat docht hij yn in foarm dy't in lêzer hieltyd wer ferrast. Ek al giet it oer yngewikkelde politike tema's, wat mij net it measte boeit, Lee Child bliuwt mij boeien. In machtich boek.
At ik in boek út ha, sjoch ik meast efkes op Crimezone, om te sjen wat in oar der fan fynt. Net omdat it mij wat útmakket, mar gewoan.
En wêrom ik Salty Dog fan Procol Harum hjir ûnder set is mij ek in riedsel.